آموزش کار با تلگرام

با استفاده از این ترفند می‌توانید متن پیام ارسالی خود در تلگرام را مخفی نمایید. به طوری که متن به صورت پوشیده به دست دریافت‌کننده می‌رسد و وی تنها با لمس دکمه‌ی خواندن پیام می‌تواند آن را بخواند. این روش بسیار مناسب زمان‌هایی است که مایل نیستید شخص دیگری به جز دریافت‌کننده، پیام شما را بخواند یا به طور تصادفی آن را در قسمت اطلاع‌رسانی‌های شخص دریافت‌کننده مشاهده کند. این روش در حالت چت عادی قابل استفاده است و نیازی به استفاده از چت محرمانه یا Secret Chat نیست.

برای این کار ابتدا وارد صفحه‌ی گفتگو با شخص مورد نظر شوید.

اکنون در قسمت تایپ پیام، ابتدا عبارت زیر را عیناً تایپ نموده و سپس یک فاصله تایپ کنید:

  @hideitbot

بعد از تایپ فاصله، متن پیام مورد نظر خود را تایپ نمایید.

حالا با انتخاب Send covered text یا Send generic message، نوع مخفی‌سازی را انتخاب کنید تا پیام به آن صورت برای فرد مورد نظر ارسال گردد.

متن پیام ارسالی خود در تلگرام را مخفی نمایید

همان‌طور که ملاحظه می‌کنید پیام به صورت مخفی برای فرد ارسال شده است و قابل خواندن نیست.

مخفی کردن متن پیام در تلگرام

برای خواندن این پیام، شخص مورد نظر بایستی دکمه‌ی Read را انتخاب کند. بلافاصله بعد از انتخاب این دکمه، متن پیام شما روی صفحه ظاهر می‌گردد.

امکانات تلگرام

منبع:tarfandestan.com

سلام خدمت دوستان و کاربران عزیز تارنما توسینسو . امروز میخواهیم در مورد قابلیتی به اسم PXE در BIOS سیستم که مخفف Preboot Execution Environment است صحبت کنیم. PXE بصورت " پیکسی " تلفظ می شود. و به کامپیوتر این امکان را می دهد که از راه شبکه بصورت Remote بوت شود و این در حالیست که سیستم کلاینت هارد دیسکی ندارد و از طریق یک سرور مجزا در شبکه بوت می شود و سیستم عامل روی آن نصب می شود و حاضر به کار می شود. PXE برای نخستین بار به عنوان یک فریمورک Wired for Management یا WfM بدست کمپانی Intel در سنه 1999 شناسایی شد. WfM شرکت اینتل امروز بدست Active Management Technology جایگزین شده است اما PXE همچنان ابزاری ارزشمند در نزد کارآزمودگان شبکه در سرتاسر جهان است.

بوت کردن سیستم از طریق شبکه معمولا در محیط هایی انجام می شود که سیستم های کلاینت فاقد هارد دیسک هستند و این پروسه بوت از طریق روتر ها و سرور های مرکزی سپریدن می شود و سیستم های کلاینت که در اینجا به آنها Thin Client میگوییم بصورت مرکزی مدیریت می شوند. در محیط هایی با پردازش ها و محاسبات متمرکز هزینه های نگهداری کاهش می یابد و امکان افزایش امنیت شبکه و کنترل متمرکز روی سیستم های کلاینت را به ما می دهد. PXE code که بدست سیستم های کلاینت ارائه می شود سیستم های کلاینت را قادر می سازد تا بصورت ریموت Boot شوند و پیکربندی های لازم برای نصب شدن سیستم عامل روی آن اتمام شود. لازم به ذکر است که PXE code در تراشه ROM اندوخته می شود. این پروسه زمینه استفاده از پروتکل های شبکه نظیر UDP ، TFTP ، IP و DHCP را فراهم می کند. مزایای کلیدی استفاده از قابلیت PXE دربرگیرنده موارد زیر هستند :

سیستم کلاینت یا همان Workstation نیازی به هارد دیسک یا دیگر دستگاه های ذخیره سازی برای بوت شدنش ندارد.
PXE به Vendor خاصی وابسته نیست. به این معنی که میتوانید براحتی شبکه خود را گسترش دهید و همچنان از PXE کاربرد کنید.
نگهداری از سیستم های کلاینت را آسان می کند زیرا بسیاری از پیشه ها بصورت Remote انجام می شود.
ذخیره سازی متمرکز اطلاعات امنیت اطلاعات را برای شبکه فراهم می کند.

تفاوت تترینگ و هات‌اسپات

Tethering و Hotspot اصطلاحاتی هستند که توسط اغلب مردم اشتباه گرفته می‌‌‌شوند. هر دوی این اصطلاحات به شبکه سازی مربوط هستند. به بیان ساده به اتصال یک دستگاه به دستگاه دیگر tethering گفته می‌شود. به همین دلیل اتصال دو دستگاه به یک دیگر با استفاده از وای‌فای، بلوتوث یا USB را می‌توان tethering نامگذاری کرد. Tethering امکان به اشتراک گذاری اتصال اینترنت از یک دستگاه به دستگاه دیگر را نیز فراهم می‌کند. از طرف دیگر، Hotspot تنها مختص وای‌فای است. یک Hotspot مکانی است که با استفاده از یک دستگاه به نام اکسس پوینت امکان دسترسی دستگاه‌های بیسیم به اینترنت را فراهم می‌کند.

Tethering چیست؟

اتصال یک دستگاه به دستگاه دیگر tethering نام دارد. برای مثال، اتصال یک تلفن موبایل به یک لپ‌تاپ با کابل USB را می‌توان نوعی tethering نام‌گذاری کرد. Tethering را می‌توان از طریق رابط‌های مختلف از قبیل وای‌فای، بلوتوث یا USB انجام داد. Tethering معمولا امکان به اشتراک گذاری اتصال اینترنت از یک دستگاه به دستگاه دیگر را نیز فراهم می‌کند. تمام سیستم عامل‌های تلفن‌های هوشمند مدرن قابلیت Tethering با به اشتراک گذاری اینترنت را دارند. ویندوز، اندروید و iOS امکانات داخلی را در اختیار کاربر می‌گذارند که امکان tethering از طریق وای‌فای، بلوتوث و USB را فراهم می‌کند.

Tethering از طریق وای‌فای که به عنوان mobile hotspot نیز شناخته می‌شود ساده‌ترين و متداول‌ترین روش استفاده از tethering است. تنظیمات و راه اندازی آن بسیار ساده است و وجود ماژول Wi-Fi در اغلب دستگاه‌های موبایل نیاز به تجهيزات اضافی برای اشتراک گذاری را برطرف می‌کند.

Tethering از طریق بلوتوث به دلیل کم بودن سرعت تبادل داده نسبت به وای‌فای و همچنین تنظیمات و راه اندازی مشکل‌تر آن زیاد مورد استفاده قرار نمی‌گیرد، اما قبل از فراگير شدن وای‌فای از این شیوه زیاد استفاده می‌شد.

Tethering از طریق USB بسیار پرسرعت است و به دلیل قابلیت شارژ شدن دستگاه در زمان اتصال به USB دیگر نگرانی تمام شدن باتری در زمان به اشتراک گذاری نیز وجود نخواهد داشت. اما متاسفانه همه دستگاه‌ها قابلیت Tethering از طریق USB را پشتیبانی نمی‌کنند و از طرفی در هر دو سمت این اتصال به درایور یا نرم افزارهای خاصی نیاز است و به یکسری تنظیمات خاص نیز نیاز خواهید داشت.

Tethering معمولا از NAT برای به اشتراک گذاری اینترنت استفاده می‌کند. بنابراین در اینجا تنها دستگاهی که به اینترنت متصل است و قرار است اتصال اینترنت خود را به اشتراک بگذارد یک ای‌پی عمومی‌ دارد. سایر دستگاه‌های متصل شده به وسیله tethering از ای‌پی خصوصی استفاده می‌کنند.

Hotspotها هم در مکان‌های عمومی‌ و هم در مکان‌های خصوصی استفاده می‌شوند

Hotspot چیست؟

یک hotspot مکانی است که امکان دسترسی به اینترنت با استفاده از وای‌فای را فراهم می‌کند. hotspot با استفاده از دستگاهی به نام اکسس پوینت ساخته می‌شود. در موارد استفاده رایج، معمولا hotspot و اکسس پوینت یک چیز در نظر گرفته می‌شوند. یک اکسس پوینت معمولا دستگاهی است که به یک روتر یا یک گیت وی که به اینترنت دسترسی دارد متصل شده است.

اکسس پوینت به انواع مختلفی از دستگاه‌ها اجازه می‌دهد تا با استفاده از وای‌فای به آن متصل شده و از طریق روتری که به آن متصل است امکان دسترسی به اینترنت را نیز برای این دستگاه‌ها فراهم می‌کند. در روترهای پیشرفته امروزی، روتر و اکسس پوینت در یک دستگاه واحد ادغام شده‌اند.

Hotspotها هم در مکان‌های عمومی‌ و هم در مکان‌های خصوصی استفاده می‌شوند. امروزه خیلی از مکان‌های عمومی‌ در سراسر دنیا مثل فرودگاه‌ها، فروشگاه‌ها، رستوران‌ها، هتل‌ها و خیلی مراکز دیگر به hotspot مجهز هستند. بسیاری از آنها خدمات دسترسی رایگان به اینترنت را فراهم می‌کنند، در حالی که برخی دیگر تجاری بوده و نیاز به پرداخت حق اشتراک دارند. امکان راه اندازی یک hotspot در خانه از طریق یک روتر بی‌سیم متصل به اینترنت نیز وجود دارد. این متداول‌ترین تکنیک برای به اشتراک گذاری اینترنت بین دستگاه‌های مختلف در خانه است.

صرف نظر از سخت افزار، این روزها امکان ساخت hotspot به وسیله نرم افزار نیز وجود دارد. نرم افزارهایی مثل connectify me, Virtual Router و همین‌طور ابزار داخلی سیستم عامل‌ها این امکان را در اختیار شما قرار می‌دهد تا با تبدیل کردن ماژول Wi-Fi در لپ‌تاپ یا تلفن هوشمند خود به یک hotspot مجازی اینترنت را به اشتراک بگذارید. به این روش از به اشتراک گذاری منابع mobile hotspot نیز گفته می‌شود و چیزی شبیه به Wi-Fi tethering است.

چه تفاوتی بین Tethering و Hotspot وجود دارد؟

Tethering به معنای اتصال یک دستگاه به دستگاه دیگر با استفاده از وسایلی از قبیل وای‌فای، بلوتوث و USB است که عمدتا از آن برای به اشتراک گذاری اینترنت استفاده می‌شود. Hotspot مکانی است که با استفاده از دستگاهی به نام اکسس پوینت اینترنت را برای دستگاه‌های بی‌سیم فراهم می‌کند.

Tethering اصطلاحی است که برای اتصال از چند روش مختلف مثل وای‌فای، بلوتوث و USB استفاده می‌کند، اما Hotspot معمولا به وای‌فای محدود می‌شود.

Wi-Fi tethering و mobile hotspot دو اصطلاح یکسان هستند. mobile hotspot با استفاده از نرم افزار ساخته می‌شود و در آن یک دستگاه مثل تلفن موبایل به یک اکسس پوینت مجازی تبدیل می‌شود.

در حالت کلی یک Hotspot نوعی دستگاه خاص به نام اکسس پوینت است که به روتر متصل شده است. Tethering نیز به اتصال بین دستگاه‌هایی از قبیل تلفن، لپ‌تاپ و کامپیوتر اشاره دارد، اما دستگاه‌های فیزیکی شبکه مثل اکسس پوینت و روتر در آن دخالتی ندارند.

یک hotspot (نه mobile hotspot) می‌تواند به طور همزمان اینترنت را برای تعداد زیادی دستگاه فراهم کند، اما tethering اینترنت را هم زمان برای تعداد کمی‌ دستگاه فراهم می‌کند.

 منبع:

https://www.beytoote.com/computer/sundries-web/difference-tetering2-hatspot.html

نرم افزار واترمارک کردن تصاویر

افزودن واترمارک (متن یا علامت قرار گرفته روی تصویر اصلی) به تصاویر یکی از بهترین راه‌های جلوگیری از کپی آنلاین آن بدون اشاره به صاحب تصویر است. 

درست است که از دید بسیاری، این راهکار ایده‌آل نیست و شاید در کل چندان فایده نداشته باشد،‌ ولی در هر حال امروزه این روش راه‌حل غالب است و فعلا هم خواهد بود. در این مطلب قصد داریم راه‌های مختلف اضافه‌کردن واترمارک به یک عکس، از آسان تا پیچیده را به شما معرفی کنیم.

راه سریع و ساده

آسان‌ترین روش برای اضافه کردن نوعی از کپی‌رایت به تصویرتان، استفاده از ابزار متن (Text Tool) در هر برنامه ویرایش تصویری است که با آن راحت‌تر هستید (حتی Paint مایکروسافت هم کار را راه می‌اندازد!) کافی است تصویر را در این برنامه باز کنید، ابزار متن را انتخاب و نامتان (یا هر عنوان دیگری) را روی آن بنویسید. این متن می‌تواند کوچک در گوشه‌ای باشد یا بزرگ و وسط تصویر می‌تواند هررنگ یا فونتی داشته باشد که می‌خواهید. همه اینها بستگی به خودتان دارد. پس از آن تصویر را ذخیره می‌کنید و تمام.

خروجی این راهکار ممکن است چندان قشنگ از آب درنیاید، اما در عوض سریع و راحت است. مثلا اگر می‌خواهید چند تصویر را برای انتخاب به کسی بفرستید، این روش احتمالا کفایت کند.

استفاده از ابزارهای آنلاین

راهکار آسان دیگری برای واترمارک‌کردن تصاویر، بهره‌گیری از ابزارهای آنلاینی مانند PicMarkr.com است. در این سایت می‌توانید تا پنج عکس را آپلود کنید (یا از منابع دیگر وارد کنید)، سپس از سه نوع واترمارکینگ موجود (متن، تصویر یا کاشی‌شده) انتخاب کنید. واترمارک متن که مشخص است، واترمارک تصویر هم زمانی است که تصویر دیگری (مانند لوگو) را روی تصویر اصلی اضافه می‌کنید.

البته اندازه این تصویر را باید از قبل تنظیم کرده باشید. حالت سوم هم عملا متن یا تصویری را روی کل عکس تکرار می‌کند. PicMarkr سایت بدی نیست،‌ اما ایراد اصلی آن نبود گزینه تعیین میزان شفافیت واترمارک است که کار را محدود می‌کند.

سایت Watermark.ws سرویس دومی است که انعطاف‌پذیری بیشتری ارائه می‌کند و به شما اجازه می‌دهد متن یا تصویر را روی هر جای تصویر که خواستید بکشید. همچنین فونت، رنگ و شفافیت تصویر نیز در این سایت امکان تغییر دارد که به کمک آن می‌توانید وضوح واترمارک را به دلخواه تنظیم کنید. این سایت بین سایت‌های مشابه، تقریبا حرفه‌ای‌ترین خروجی را به شما می‌دهد.

از سایت Watermarkphotos.net هم می‌توانید برای افزودن واترمارک استفاده کنید. چیزی که این سایت را از دیگران متمایز می‌کند آن است که تمام عملیات روی تصویر به‌صورت محلی انجام می‌شود و محتوای شما به سرورشان منتقل نخواهد شد. یعنی یک لایه امنیتی بیشتر برای آنهایی که نگران هستند!

 واترمارک کردن تصاویر 

نرم‌افزارهای خاص برای واترمارک

نرم‌افزارهای متنوعی، هم رایگان و هم پولی برای واترمارک کردن تصاویر هستند که همان کار سرویس‌های آنلاین معرفی‌شده را انجام می‌دهند، اما با توجه به این‌که نیاز به آپلود و دانلود تصاویر ندارند، هم سریع‌تر هستند و هم برای وضعیت اینترنت ما گزینه بهتری به‌شمار می‌آیند!

نرم‌افزار Alamoon Watermark یکی از این نرم‌افزارهاست که به کمک آن می‌توانید علاوه بر واترمارک اعمال دیگری مثل برش، تغییر اندازه و تنظیم کیفیت تصویر را هم انجام دهید. این نرم‌افزار را می‌توانید از آدرس زیر دانلود کنید:

alamoon.com/

watermark-software.html

در کنار این برنامه، گزینه‌های دیگری مانند TSR Watermark یا uMark هم هستند که عمل افزودن واترمارک به‌وسیله آنها به‌راحتی انجام می‌شود. البته uMark در حالت عادی پولی است، ولی نسخه‌ای رایگان نیز با امکانات محدود دارد. این دو نرم‌افزار را نیز می‌توانید از لینک‌های زیر دانلود کنید:

watermark-image.com

uconomix.com/Products/uMark/Default.aspx

اما پیش از آن‌که برای دانلود این برنامه‌ها دست به کار شوید، چک کنید، ممکن است در حال حاضر هم نرم‌افزاری روی کامپیوترتان نصب داشته باشید که این امکان را داشته باشد! برنامه‌هایی مانند IrfanView یا XnView که نرم‌افزارهای نمایش تصویر محبوبی به شمار می‌آیند، در داخل خود قابلیت افزودن واترمارک به عکس را دارند.

استفاده از ویرایشگرهای تصویر

در حرفه‌ای‌ترین مرحله، نرم‌افزارهای ویرایشگر تصویر مانند فوتوشاپ، GIMP یا Pixelmator قرار دارند که با استفاده از آنها می‌توان واترمارکی دقیق با تنظیمات مشخص به تصویر اضافه کرد. این‌که واترمارک شما از نظر گرافیکی در چه سطحی باشد، بستگی به مهارت شما با این نرم‌افزارها دارد، ولی در پایه‌ترین حالت به این صورت عمل کنید:

پس از بارگذاری تصویر اصلی در نرم‌افزار، متن مورد نظر را روی آن با فونت و رنگ دلخواهتان بنویسید. حال درجه شفافیت (Opacity) را به‌میزانی تنظیم کنید که متن تا حدی در تصویر محو شود (عددی بین 40 تا 60 درصد می‌تواند مناسب باشد). در فوتوشاپ این عدد در قسمت لایه‌ها برای لایه متن قابل تنظیم است.

فوتوشاپ و برنامه‌های مشابه معمولا گزینه ضبط و اتوماتیک‌سازی یک عمل مشخص را هم دارند. با بهره‌گیری از این قابلیت می‌توانید روند افزودن واترمارک را به صورت خودکار برای حجم زیادی از تصاویر انجام دهید.

واترمارک کردن تصاویر در موبایل

واترمارک در موبایل

گاهی می‌خواهید تصویری را در وب یا شبکه‌های اجتماعی به اشتراک بگذارید و برای افزودن واترمارک به کامپیوتر دسترسی ندارید. بنابراین باید این کار روی همان گوشی یا تبلت انجام شود. یکی از بهترین و قوی‌ترین این اپ‌ها، iWatermark نام دارد که هم برای اندروید و هم iOS عرضه شده است. با این برنامه تصویرتان را انتخاب کرده و در چند حرکت ساده واترمارک مورد نظرتان،‌ چه متن و چه لوگو را به آن اضافه می‌کنید. این اپ شاید از نظر محیط چندان چشمگیر نباشد، ولی کار را راه می‌اندازد و همچنین گزینه واترمارک کردن چند تصویر به‌طور همزمان را هم دارد که می‌تواند بسیار کاربردی باشد.

منبع:

https://www.beytoote.com/computer/sundries-web/add-watermarks2-pictures.html

یکی از قابلیت‌های جدیدی که در نسخه‌ی 10 مرورگر IE به چشم می‌خورد، قابلیت Spell Checker یا غلط‌گیر املایی است. این قابلیت که در هنگام تایپ متون عمل می‌کند، غلط‌های موجود در متون انگلیسی تایپ شده را مشخص کرده و لغات صحیح مرتبط با هر واژه را به کاربر پیشنهاد می‌دهد. در صورتی که علاقه‌ای به این قابلیت جدید ندارید در این ترفند به معرفی نحوه‌ی غیرفعال کردن آن خواهیم پرداخت.

بدین منظور:
ابتدا نرم‌افزار Internet Explorer 10 را اجرا کنید.
سپس بر روی آیکن Tools (به شکل چرخ‌دنده) کلیک کنید (می‌توانید کلیدهای ترکیبی Alt+X را نیز فشار دهید).
در منوی نمایش داده شده بر روی Manage add-ons کلیک کنید.
اکنون در پنجره‌ی باز شده در قسمت Add-on Types بر روی Spelling Correction کلیک کنید.
سپس از پایین پنجره تیک گزینه‌ی Enable spelling correction را غیرفعال کنید.
در نهایت بر روی دکمه‌ی Close کلیک کنید.
اکنون این قابلیت غیرفعال شده است.
برای فعال‌سازی مجدد Spell Checker می‌توانید مجدد تیک گزینه‌ی Enable spelling correction را فعال کنید.

منبع:

https://www.beytoote.com/computer/tarfand-i/internet-explorer10-checker.html

مجازی سازی چیست؟
مجازی سازی به چه معنی است؟ یک کانتینر دیجیتالی (container) معمولاً برای شغل با یک سیستم عامل طراحی شده است که دارای فضاهای مشخص شده برای استفاده از منابع یک رایانه است. کانتینتر های سنتی حائز یک یکتا پردازش مرکزی (CPU) ، یک حافظه مشخص برای اندوخته سازی و یک فضای تغییر ناپذیر برای حافظه رم است. ولی وقتی مجازی سازی به میدان می اید کل چیز فرق میکند، مجازی سازی با تمام این موارد به عنوان یک استخر رفتار می کند ، پس در چهره لزوم می نا آنها را اشاعه عدل و مجدد تخصیص داد.

مجازی سازی چه کاری انجام می دهد؟
هنگامی که مجازی سازی دستور می دهد لغایت چندین سیستم عامل به طور همزمان در یک دستگاه اجرا شوند ، ترکیب سیستم ها یک ماشین مجازی (VM) نامیده می شوند. تکه اولیه دشوار انگیزه ها که یک VM روی ان پیشه می کند میزبان نامیده می شود. VM هایی که با انسجام داخل میزبان پیشه می کنند ، مهمان نامیده می شوند.

VM ها می توانند همهنگام چندین سیستم عامل را اجرا کنند که در غیر این صورت برای اجرای چند سیستم عامل دربایستن به سخت افزار جداگانه بود به عبارتی ماشین های مجازی هم در هزینه ها کاسته اند و هم بهره وری را زیاد کرده اند . می نا متعلق به برای افزودن بسیاری از سیستم عامل های مختلف به یک مهار مرکزی واحد بهره‌گیری کرد. این مایه می شود مجازی سازی برای شبکه های بزرگ سودمند باشد ، که می توانند چندین سیستم را برای دسترسی به احتیاج هایشان آنها اضافه کنند. من می توانم از VM بهره‌گیری کنم لغایت از کامپیوتر شخصی خودم استفاده کنم ، اما می توانم از یک VM بهره‌گیری کنم الی یک سرور کامل را در ان جای دهم . مجازی سازی یک سخت اسباب ساده را به یک سیستم پیچیده تبدیل می کند الی من بتوانم بدون افزودن همش مشکل اسباب های جدید و خرج های زیاد ، آن را سفارش سازی وبرای مصرف خود تعدیل کنم.

هایپروایزر چیست؟
Hypervisors در سنه 1965 و بدست ibm ایجاد شد. آنها در نخست برای تست سیستم های اشتراکی بین ماشین های مجازی باره کاربرد قرار گرفتند . اکنون ، hypervisor ها معمولاً برای اختصاص منابع سخت افزاری به ماشینهای مجازی ، که به عنوان “میهمان” در دستگاه میزبان شناخته می شوند ، کاربرد می شود.

Hypervisor ها برای کارهای مختلفی کاربرد می شود ، از آنگونه محاسبات ابری ، مدیریت سرور و برنامه های ساده در حال اجرا با سیستم عامل شما را ندارید. برای اجرای فرایندها و سیستم های عامل در ماشین های مجازی ، کاملاً جدا از سیستم اصلی خود ، می توانید از یک hypervisor استفاده کنید.

اگر مطالب مارا تعقیب کرده اید ما در مورد ابر و گونه ها ان توضیحاتی کاملی ارائه دادیم رایانش ابری متکی و متصل به مجازی است و بدون ان عملیات رایانش ابری ناممکن است. 3 لایه دشوار اسباب ، نرم افزار و “لایه” مجازی سازی هستی دارد كه به ایجاد و میزبانی ماشینهای مجازی كمك می كند. ماشین های مجازی در هاست پیشه می کنند ، که به عنوان hypervisor سرشناس است.

خود hypervisor یک نرم افزاری است که در رأس لایه مشکل اسباب نصب شده است و لایه مجازی سازی را ایجاد می کند و مایه برپایی بستری برای VM ها می شود. در واقع هایپروایزر یک نرم افزار است نه دشوار اسباب . مهم این است که مفاهیم Hypervisor را با سیستم عامل قاطی نکنید. به راستی ، سیستم عامل نیز نوعی نرم انگیزه ها است اما پیشه جداگانه خود را در پردازش و مجازی سازی دارد.

Hypervisor منابع سخت افزاری را از دشوار اسباب بیرون می کشد و آنها را به سخت انگیزه ها مجازی تبدیل می کند. hypervisor مهمترین عامل مهم در برپایی مجازی سازی است ، این همان چیزی است که لایه مجازی سازی را ایجاد می کند. نظر به اینکه برای تعامل و استفاده از مشکل افزار باید نرم اسباب نصب شود ، برای کار با مجازی سازی باید hypervisor نصب شود. نوشتار ای ک میخوانید حاصل چندین ساعت پژوهش و رسیدگی است.

Hypervisor برای چه مواردی کاربرد می شود؟
کاربرد هایپروایزر: گرد از مهمترین مزایای به کارگیری ماشین های مجازی این است که اگر یکی از آنها ویران شود ، سایر ماشینهای مجازی یا دشوار انگیزه ها اصلی یا سیستم عامل را تحت تأثیر پیمان نمی دهد. علت این است که ، اگرچه آنها از یک سخت انگیزه ها فیزیکی یکسانی بهره‌گیری می کنند ، اما منطقاً از یکدیگر متمایز هستند.

دلیل سایر استفاده از هایپر وایزر و برای ماشینهای مجازی به منظور اهداف امنیتی است.Hypervisor یک لایه اضافه بین سیستم عامل شما و عملیاتی که داخل ماشین مجازی انجام میدهید ایجاد میکند . حتی اگر اقدام به دانلود و اجرای یک ویروس در ماشین مجازی کنید دشوار اسباب و سیتسم عامل شما نگاهداشته خواهد ماند البته گذرگاه هایی وجود دارد به نام Escape که میتواند مجازی سازی شمارا bypass کند اما چنین باگ ها و اسیب هایی سریعا از طرف کمپانی ارائه دهنده ان نرم انگیزه ها رفع شده و برای ان یک وصله امنیتی ارائه میشود(شما بیچارگی نیست نگران این جستار باشید).

انواع Hypervisor
Hypervisor بر دو گونه است Type 1 و Type 2 که ما به طور گسترده در مورد هرکدام روشنگری میدهیم.

Type 1 (هایپروایزر نوع 1)
دو طریق برای نصب مجازی سازی روی سیستم هستی دارد. نخستین تکنیک نصب نرم اسباب Type 1 Hypervisor بصورت سر راست بر روی لایه مشکل انگیزه ها است. حال سوالی پیش می آید ،که آیا سخت افزار خود به سیستم عامل نصب شده روی آن در پیش درآمد احتیاج ندارد؟ در واقع مفاهیم مختلفی هستی دارد ، پروانه دهید آنها را به روشی بهتری درک کنیم.

hypervisor گونه 1 بین مشکل اسباب و ماشین مجازی قرار دارد ، که حائز سیستم عامل خاص خویش است و این بدان معناست که مشکل افزار میزبان (یک سیستم) محدود به یک سیستم عامل نمی باشد زیرا این سیستم را توانا می سازد بیش از یک سیستم عامل در ماشینهای مجازی اجرا کند . هایپرایزرهای نوع 1 معمولاً سریعتر و کارآمد تر هستند زیرا دسترسی سر راست به مشکل اسباب اصلی دارند و نیازی به لایه سیستم عامل ندارند.

در این نوع hypervisor ، کامپیوتر یا سروری که Hypervisor به طور سر راست روی آن نصب شده است ، یک دستگاه میزبان و وانگهی هر ماشین مجازی مهمان نامیده می شود. این گونه hypervisor سیستم عامل های میهمان یا ماشین های مجازی مهمان را بر روی سخت انگیزه ها مدیریت می کند.

با داشتن یک Hypervisor Type 1 ، یک سیستم می تواند یک سیستم عامل (فرضا ویندوز) را اجرا کند و علاوه بر این کمینه یک باره از سیستم عامل های سایر ، به عنوان نمونه ، لینوکس اوبونتو، کروم او اس یا هر نسخه سایر را اجرا کند . نظر به اینکه hypervisor Type 1 مستقیم بر روی مشکل افزار شناسایی می شود ، به عنوان Hypervisor Bare Metal نیز شناخته می شود. تصویر زیر لایه های مجازی سازی هنگام به کارگیری هایپر وایزر گونه 1 (Bare Metal) را نشان می دهد.

یکی از خاصیت های استفاده از Hypervisor Bare این است که هرگونه مسائل موجود در یک VM بر روی ماشین های مجازی سایر که بر روی هایپروایزر اجرا میشوند کارایی نمیگدارد و هر کدام از یکدیگر متمایز هستند . این امر مایه می شود مشتری برنامه های مختلفی را به طور هم زمان بر روی VM ها اجرا کند و کارهای متفاوتی را اتمام دهد بدون اینکه اثری بر روی سایر ماشین های مجازی و سیستم عامل های نصب شده در ان بگذارد.هیچ چیزی بین Hypervisor و سیستم عامل وجود ندارد ، به همین خاطر Hypervisor قدرت زیادی در کنترل و به کارگیری سخت انگیزه ها دارد حتی توانا به دسترسی به uefi و نقاط دلنازک به چهره مستقیم است

غیر فعال سازی اطلاع رسانی های ناخواسته در فیس بوک

همانطور که می دانید فیس بوک شما را از تمامی فعالیت های اخیر دوستان و دیگر صفحات با خبر می سازد که شما با هر بار مراجعه به حساب فیس بوک تان با لیست عظیمی از این خبرها مواجه می شوید که ممکن است تمام این اطلاع ها برای شما خوشایند نباشند و یا حتی ممکن است این اطلاع رسانی ها به صورت اتوماتیک برای شما از طرف دوستان تان ارسال شده باشند از قبیل دعوت به پیوستن به گروه و یا انجام بازی خاصی و… .

غیر فعال سازی اطلاع رسانی های ناخواسته در فیس بوک
لازم به ذکر است در صورت فعال سازی اطلاع رسانی از طریق ایمیل شما شاهد دریافت همین اطلاع ها با جزئیات بیشتری در ایمیل تان نیز می شوید. حال ما در این مطلب شما را با چگونگی سفارشی سازی دریافت این اطلاع ها در پروفایل تان آشنا خواهیم ساخت.

با استفاده از این ویژگی فیس بوک، شما می توانید دریافت اطلاعاتی نظیر ارسال نظر دوستان بر روی عکسی خاص، اطلاعات مربوط به بازی و دیگر خبرها را غیر فعال سازید. برای انجام این کار کافی است همانند شکل زیر علامت ضرب در را بر روی اطلاع مورد نظر انتخاب کنید.

بعد از انتخاب علامت فوق، حال می توانید گزینه Unfollow و یا Turn off را همانند شکل زیر به منظور خاموش کردن اطلاع رسانی برای بخش مربوطه انتخاب سازید.

غیر فعال سازی اطلاع رسانی از طریق ایمیل

به منظور انجام این کار گزینه تنظیمات حساب کاربری (Account Settings) را از حساب فیس بوک تان انتخاب کرده و سپس گزینه رخدادها (Notifications) را انتخاب کنید. هم اکنون در قسمت اطلاع رسانی های اخیر (Recent Notifications) همانند شکل زیر آخرین ایمیل های ارسال شده برای شما را مشاهده می کنید که می توانید با کلیک بر روی آیکن مربوطه همانند شکل زیر ارسال آن ها را غیر فعال سازید.

گزینه فوق برای تمام اطلاع رسانی های موجود می باشد که شما می توانید با انتخاب گزینه Edit همانند شکل زیر اطلاع رسانی های کلی مربوط به گروه ها، فعالیت های دوستان، برچسب ها و… را ویرایش کنید.

شما می توانید با یک بار اعمال این تغییرات برای همیشه از دست اطلاع رسانی های ناخواسته خلاص شوید.
منبع:hinetwork.ir

سئو چیست ؟ سئو سایت چیست ؟ بهینه سازی سایت کمپانی سئو یاب با دارا بودن چندین سال تجربه در گویه سئو تارنما و بهینه سازی تارنما برای تمام موتورهای جستجو Google، Bing،Yahoo،MSN و… مفتخر به کسب بیشترین میزان خوشنودی مندی از کارفرمایان محترم می باشد . عملیات متفاوتی جهت بهینه سازی سایت باره بهره‌گیری قرار می گیرد که از وسط آنها می طاقت به White SEO یا همان سئو سفید،Black SEO یا همان سئو سیاه اشاره نمود .

ذکر این نکته در این قسمت زیاد حائز اهمیت می باشد در صورتیکه سئو سایت شما از طریق Black SEO ،سئو سیاه بهینه شده باشد موتورهای جستجو، تارنما بهینه شده با روش Black SEO را در تو لیست سیاه پیمان داده و پس از آن به سرعت رتبه وب سایت در موتورهای جستجو کاهش یافته و تفریق رتبه در موتورهای جستجو سبب می گردد تا تارنما در موتورهای جستجو دیده نشود.

سئو سایت

سئو سایت و بهینه سازی سایت در همه فرآیند های بهینه سازی سایت دربرگیرنده یک سری از اصول بنیادی می باشد که سئویاب بعد از تحویل پروژه به کارفرمایان محترم این موارد را به آنها انتقال می دهد الی در صورت لزوم بدون پرداخت خرج و با اتکا به نیروی فنی مجموعه خویش در راندمان هرچه بهتر از قدرت های خود کوشا باشند.

با توان اخذ موتورهای جستجوگر در دو دهه تازه و افزایش گرایش کاربران اینترنتی به به کارگیری این واسطه ها ، این مطلب که بیننده بتواند به جای نوشتن کامل آدرس تارنمای شما ، فقط با جستجوی کلیدواژه یا مطلبی پیوسته به آن به سایت مذبور دسترسی پیدا کند از اهمیت کثرت برخوردار شده است .

در سنه های اولیه رواج به کارگیری موتورهای جستجوگر – همانند هر پدیده نوپای دیگری – عیوب و اشتباهات فراوانی در قالب آن ها هستی داشت که سبب می شد لغایت کسان زیرک از این ناهمخوانی ها نهایت کاربرد را کرده و با فنون تخصصی و زیرکانه اما نامطلوب برای مخاطبین ( مثلاً تکرار به ظاهر بی دلیل یک کلمه ویژه یا لینک دهی های بی ثمر و نامرتبط ) خویش را در معرض دید کاربران عام پیمان دهند ، این در حالی بود که گردانندگان این نمایش نیز بیکار ننشسته و در صدد رفع این سوراخ های پر تعداد برآمدند .

وجود این عوامل به جنگی تمام عیار تبدیل شد که تا امروز نیز پیوستگی داشته و طرفین این جدال ( یعنی موتورهای جستجوگر به اخص گوگل و افرادی که متعاقب میانبری راحت برای رسیدن به صدر نتایج نمایش دیتا شده هستند ) همچنان درگیر آن می باشند ؛ چالشی که روز به روز به سود عوامل غیر انسانی و هوش مصنوعی پیشروی کرده و عرصه کار و جنبش را برای افرادی که در چارچوب آن کار و جنبش نکرده و برآنند بی نوبت به جلوی این صف برسند ، تنگ تر می کند .

در این میان ، گردآور هایی که به سئو ، بهینه سازی سایت در موتور های جستجوگر یا همان Search Engine Optimization متوسل می شوند ، در صورتی که اقدامات خود را با الگوریتم های گوگل و توسل به قوانینی که به کاربران خود ابلاغ می کند قبل ببرند ، با پوشش سفید کلاه خود (White Hat SEO) از این پالایه عبور کرده و با پابرجا کردن شایستگی و شایستگیشان در مراتب بالای این نتایج می نشینند و در صورتی که به هر طریقی از این دستورالعمل ها لغزش نمایند ، متهم به بر راز کردن کلاهی سیاه شده (Black Hat SEO) و بنا به میزان و شدت طاقت فرمانی سپریدن گرفته شده ، با تبعید به صفحات دورتر جریمه می شوند .

در همین رابطه از آنجایی که گام قرار دادن در گذرگاه خواسته های گوگل امری تخصصی ، زمانبر و طاقت فرسا می باشد ، در صورتی که فرد یا مجموعه ای به تعقیب آن بوده و بخواهد در میان رقبای محلی یا بین المللی خود بهتر دیده شود ، ملزم به تخصیص موعد قابل توجهی از ساعات مفید کاریش بوده و عملاً نمی تواند هم به این امور و هم به کار و جنبش های روزانه خود برسند ، در نتیجه اینکه برداشتن این هندوانه ها با یک دست ، هیچ کدام را سالم به مقصد نمی رساند . از سویی دیگر ، استخدام وبمستری همیشگی به عنوان یک کارمند مقاوم نیز خرج های کثرت به اخص برای مجموعه های کوچک در بر خواهد داشت که چه بسا برای آنان توجیه اقتصادی نداشته باشد ، به همین علت است که تأکید کارآزمودگان امر به برون سپاری این پدیده مهم و سپردن آن به دست افراد حرفه ای در این حوزه می باشد .

شیر یا خط به سبک گوگل

نوبت گرفتن برای انجام کاری در گذشته به روشهای جالبی انجام می شد و بسیاری از افراد در انجام کارهای گروهی برای اینکه چه کسی به عنوان اولین نفر کار را آغاز کند از روش های جالب و سرگرم‌کننده‌ای استفاده می کردند. این نوع تعامل برای شروع انجام یک کار آرام آرام در بین کودکان نیز رواج پیدا کرد.

شیر یا خط یکی از معروف ترین روش هایی است که برای شروع انجام یک کار به خصوص برای بازی های کودکانه مورد استفاده قرار می گرفت و حالا با اینترنتی شدن بسیاری از امور انجام شیر یا خط نیز در محیط وب کاملا میسر است.

گوگل در یکی از قابلیت‌های خود به شما این امکان را می دهد که شیر یا خط را به صورت آنلاین تجربه کنید.

برای این کار کافیست عبارت Flip a coin در مرورگر گوگل تایپ کنید تا پرتاب سکه انجام شده و جهت خط (Tails) یا شیر (Heads) برای شما نمایش داده شود.

در ادامه تصاویر این روش جالب و آنلاین را ببینید.

 شیر یا خط گوگل

شیر یا خط آنلاین

منبع:yjc.ir

تشخیص آلوده بودن فایل

این روزها با وجود اینترنت‌های پرسرعت، درخواست دانلود فایل از اینترنت نیز افزایش یافته و تقریبا تمام کاربرانی که به این شبکه جهانی دسترسی دارند نسبت به دانلود فایل از آن نیز اقدام می‌کنند. 

همان‌طور که می‌دانید وبگردی و دانلود فایل از اینترنت مستلزم رعایت نکات امنیتی زیادی است، اما یکی از مهم‌ترین این نکات، دانلود نکردن فایل از سایت‌های نامعتبر و ناشناخته است. همچنین در صورت دانلود از هر سایت شناخته شده نیز همواره توصیه می‌شود نرم‌افزارهای امنیتی قدرتمندی روی رایانه شما نصب شده باشد تا چنانچه فایل دانلودی به ویروس یا دیگر بدافزارها آلوده بود، رایانه شما آلوده نشود.

دوست دارید با یک روش بسیار ساده بدون نیاز به دانلود هر فایل، ابتدا آلوده یا پاک بودن آن از کدهای مخرب را بررسی کرده و در صورت اطمینان از سلامت فایل نسبت به دانلود آن اقدام کنید؟ در این شرایط نه تنها در ترافیک مصرفی اینترنت صرفه‌جویی می‌شود، بلکه در صورت تجهیز نبودن به نرم‌افزارهای امنیتی روی رایانه خود نیز می‌توانید با آرامش نسبتا بیشتری دانلود از اینترنت را انجام دهید. برای انجام این کار کافیست این مراحل را دنبال کنید:

ابتدا به سایت موردنظر که قصد دارید فایلی را از آن دریافت کنید، بروید.

روی گزینه دانلود یا هر جای دیگری که با کلیک روی آن عملیات دانلود فایل آغاز می‌شود کلیک راست ماوس را فشار داده و یکی از گزینه‌های زیر را باتوجه به مرورگر مورد استفاده خود انتخاب کنید (در دیگر مرورگرها نیز گزینه‌های مشابهی به چشم می‌خورد):

کروم: Copy link address

فایرفاکس: Copy link address

اِج: Copy link

حالا به سایت virustotal.com مراجعه کنید. (در صورت بسته بودن دسترسی به دلیل تحریم ایران، آدرس آی‌پی خود را به کشور دیگری تغییر دهید)

در میانه صفحه تب URL را انتخاب کرده و ضمن فشار کلیک راست ماوس در کادر موردنظر، گزینه Paste را انتخاب کنید تا لینک کپی شده در مرحله 2، در این بخش وارد شود.

تست سلامت فایل‌ها پیش از دانلود

روی آیکون جست‌وجو که به شکل یک ذره‌بین است، کلیک کنید و منتظر بمانید تا عملیات دانلود فایل روی سرورهای Virustotal و بررسی آن به اتمام برسد.

در پایان بررسی، نتایج اسکن فایل موردنظر شما توسط حدود 65 آنتی‌ویروس قدرتمند در اختیارتان قرار خواهد گرفت.

در این شرایط چنانچه بسیاری از آنتی‌ویروس‌ها آلوده بودن فایل را تشخیص دهند، باید از دانلود و اجرای آن اجتناب کنید. همچنین در صورتی‌که هیچ‌کدام آلودگی را شناسایی نکنند به احتمال زیاد فایل آلوده نیست، اما باتوجه به نبود اطمینان صد درصدی در این شرایط توصیه می‌شود ضمن رعایت نکات امنیتی از آن فایل استفاده کنید.

در حالت سوم نیز چنانچه برخی آنتی‌ویروس‌ها فایل را آلوده تشخیص داده و برخی دیگر آلودگی را در آن شناسایی نکردند، می‌توانید با مراجعه به تب Community و مشاهده نظرات دیگر کاربران از آلوده بودن یا نبودن فایل اطمینان حاصل کنید. البته در این شرایط نیز دانلود و اجرای فایل با احتیاط بیشتر توصیه می‌شود.

منبع:

https://www.beytoote.com/computer/tarfand-i/test-files2-download.html